Bloggen als therapie?

Het lijkt me stug, maar ik kan een poging wagen.

Twee jaar geleden zag ik haar voor het eerst. Via zo'n dames datingapp, swipe, swipe, totdat ik haar opeens zag. Eigenlijk grappig dat er zoveel vrouwen je revue passeren en dat er maar eentje is waarvan je denkt "ja!". Donker haar, donkere ogen. Mooie ogen, die gevoelig stonden, althans dat vond ik natuurlijk. Ze woonde ook niet al te ver, maar 67 kilometer noorderlijker. In haar profiel stonden woorden die haar stadsmotto vertegenwoordigden: 'heldhaftig, vastberaden en barmhartig'. Ik kon niks originelers verzinnen dan te vragen of zij ook deze karaktereigenschappen nastreefde?

Fast forward naar nu, het einde van het verhaal, na twee jaar het einde van de relatie. Achteraf terugkijkend, als ik diep in mijn hart te raden ga, moet ik eigenlijk eerlijk bekennen dat na twee maanden er al een gevoel bij me ontstond van 'is dit het wel?'.

Niet luisteren naar ratio is een eigenwijze eigenschap en dan vooral gedurende mijn relaties.

Alle wijze lessen uit het verleden waren totaal geen garantie meer voor een wijze vrouw in het heden. Ik wilde het 'niet meer gecompliceerd' en dat was precies wat het weer geworden was.

Bloggend dus mijn hart uitstorten, hoe klote ik me voel, dat ik haar mis, dat het verstandiger was om te stoppen, dat de afstand eigenlijk toch te groot was, dat we vrienden kunnen blijven, dat ik hoop dat mijn tranen niet mijn keyboard -en mij- elektrocuteren en dat ik me totaal niet barmhartig, heldhaftig of vastberaden voel. En oh ja, nog een klein detail, ze heeft een nieuwe -Rotterdamse- vriendin.

Blogtherapie, my ass.

Anne M. Jonker