Een wijze zondagmiddag met Chocoprinsen

Een nieuw onderwerp voor de Blogles was niet al te moeilijk te verzinnen. Gelukkig was er veel afleiding voor mijn gekneusde ego. Een nieuw op stapel staande gebeurtenis zorgde voor de nodige out-of-my-comfort-zone momenten, namelijk mijn eerste bezoek aan een Rotterdamse sangha.

Mijn interesse  in boedisme en mindfullness kwamen samen in deze bijeenkomst. Gebaseerd op het gedachtengoed van boedist Thich Naht Hahn vonden we onze weg naar een mooi pand in Rotterdam. Op de eerste verdieping trok ik mijn schoenen uit en stapte met roze oversokken een kamer in met nieuwe gezichten. Allemaal bijeen om te oefenen hoe mindfull en mededogend met jezelf en je medemens om te gaan.

Volgens een vaste agenda, je kunt ook zeggen ritueel, werd ik welkom geheten bij de groep.

Om volledig tot rust te komen, vingen we aan met een begeleide meditatie waarin alle basisgevoelens boosheid, angst, vreugde en verdriet werden herkend en erkend. Aangezien mijn ex aan de telefoon net met verliefde vreugde verteld had, dat ze een nieuwe vriendin had opgeduikeld, was mijn brein een tombola van de overige drie gevoelens. Ik zat er precies op mijn plek, deze sangha kon niet op een beter tijdstip plaatsvinden.

Na de meditatie volgde het thee ritueel. Groene oosterse thee met Chocoprinsen. Totaal geen disrespect, verre van, maar om een smeltend chocoladekoekje en een heet theeglas vast te houden en daarbij tegelijkertijd je buurvrouw met gevouwen handen een dank-je-wel groet te geven, is geen sinecure. Het veroorzaakte enige hilariteit bij de, inmiddels van thee voorziene, overige groepsleden. Bij mij wat hete theevlekken op mijn spijkerbroek.

De bijeenkomst vervolgde met het aansteken van wierook en het delen van belangrijke gebeurtenissen van iedereen. Aangezien ik niets mededogends kon delen dan alleen het 'wee' van een opgebrande relatie, besloot ik maar mijn mond te houden. Mijn basisgevoel vreugde vertrouwde ik voor geen meter. Tegelijkertijd hoopte ik stilletjes dat mijn stilzwijgen onopgemerkt zou blijven of, in het beste geval, de indruk gaf van een compleet uitgebalanceerd persoon.

Het gevoel om te vluchten na alle blikken naar binnen werd gelukkig beantwoord met een loopmeditatie en het einde van de bijeenkomst kwam in zicht. Ondanks alle emoties die in vogelvlucht voorbij gekomen waren, voelde het goed te beseffen dat Oosterse wijsheden en thee met een chocoladekoekje goed samen gaan. Voor een volgende bijeenkomst heb ik me dan ook aangemeld.

Anne M. Jonker