Wat wenst zij voor Kerst?

Deze Kerstperiode was anders dan anders. De huiskamer stond vol met bloemen, zelfs in emmers, want de vazen waren op. Tussen al dit vrolijke geweld, stond de Kerstboom er een beetje verloren bij. Alle planken van de kast stonden vol met kaarten. Kerst- en Nieuwjaarskaarten, maar voornamelijk beterschapskaarten.  

De één wenste haar veel sterkte, de ander een goed Uiteinde. Ze grinnikte in zichzelf. Als zij er iets over te zeggen had, hoefde de Kerstman maar twee dingen mee te nemen, haar gezondheid èn haar stem.
De Kerstdagen waren als het oog van de storm. Een rustige stilte te midden van twee stormseizoenen.
Het was moeilijk ervan te genieten, vond ze, het zwaard van Damocles hing constant boven haar.
En na de Kerst, zou het twee weken lange, zoutloze dieet beginnen en moest ze stoppen met haar
schildklierhormoon inname. Op deze manier zou het aantal cellen dat haar lichaam aanviel, zo hoog mogelijk oplopen. De radioactieve pil, die ze daarna tijdens een strikte quarantaine periode zou krijgen, zou daardoor het meeste effect hebben en alle kankercellen doden. Althans, dat was de bedoeling.
Wat zou ze vandaag eens doen? Ze had geen ziekenhuisafspraken, de boodschappen waren gelukkig al gehaald door haar vriendin en de zon scheen. 

Nog voordat haar een goed idee te binnen schoot, ging de telefoon. Haar baas, hij belde het liefst altijd tussen zijn bedrijven door, 'Hoe gaat het?'. Zo goed als mogelijk probeerde ze zijn vraag te beantwoorden. Ze merkte dat hij haar niet goed verstond, want hij zei 'Hallo?' en ze probeerde haar antwoord te herhalen. Haar stem was niet sterker dan een fluisterende luchtverplaatsing. Zijn stem paste zich gelijk spontaan aan de hare aan, alsof er plotseling een geheim gesprek gevoerd werd. Al snel moest hij weer een vergadering in en ze fluisterde 'dank voor je belletje'.
Ze verwonderde zich hoe zeer je identiteit met je stem samenhangt. Deze zachte, valse vibrato was zij niet. Haar stem was pas twee weken weg, maar het leek wel een eeuwigheid. Daarnaast was het ook niet zeker of hij terug zou komen en met wat voor klank. 'Nu nog maar niet aan denken', dacht ze. Ze moest het tijd geven hadden de doktoren gezegd. Minimaal drie maanden.
Misschien wanneer haar stem niet terug zou komen, kon ze altijd nog bij een 06-lijn solliciteren. 'Bel me... snel'. Met zo'n hese fluisterstem zou het vast storm lopen. Gelukkig was het winter waardoor mensen in eerste instantie dachten, dat ze een verkoudheid opgelopen had. Kerstliedjes zingen hoorde dit jaar ook niet bij de mogelijkheden.
Niet dat ze dat deed, maar je mist het meest wat je niet kunt hebben. 

Uitgezonden Radio Rijnmond, 2e Kerstdag 2012

Anne M. Jonker